حکمرانی به شیوه کوروش

در دولت تازه‌ای که کوروش تشکیل داد، اشراف و نخبگان ماد و هخامنشی را با هم به خدمت گرفت. در این حکومت، هر اقلیمی فرمانروایی محلی داشت که آن را نمایندگی می‌کرد. به گفته مورخان، کوروش الگویی برای کشورداری پایه گذاشت که در سده‌های متمادی توسط هخامنشیان، یونانیان، و رومیان به کار گرفته شد. هرچند وسعت امپراتوری هیچ‌کدام به بزرگی کوروش نبود. محمد داندمایف، یکی از سرشناس‌ترین مورخان معاصر روس، تحقیقات زیادی درباره نفوذ سیاسی و نظامی کوروش انجام داده است. او می‌گوید: "کوروش به قدرت نظامی برتر در منطقه تبدیل شد. چیزی که سابقه نداشت. از قدرت نظامی و بینش سیاسی او می‌شد پیش‌بینی کرد که قدرتش بر منطقه چیره می‌شود."

به اعتقاد داندمایف، یکی از مهم‌ترین دلایل موفقیت کوروش در اداره این امپراتوری بزرگ، ترکیب روش‌های نظامی و سیاسی بوده است. او توانست با سیاست توام تهدید و تشویق، قلمروی امپراتوری‌اش را بیش از هر فاتح دیگری در گذشته و آینده گسترش دهد.

وستا سرخوش کرتیس معتقد است کوروش جای ستایش دارد اما نه به خاطر لشگرکشی‌هایی که کرد و ممالکی که فتح کرد، بلکه به خاطر ایدئولوژی‌ای که از خود باقی گذاشت.

تورج دریایی، استاد تاریخ ایران و جوامع پارسی‌زبان در دانشگاه کالیفرنیا در این باره می‌گوید: "آن‌چه کوروش کبیر را از دیگران متفاوت می‌کند، نحوه برخوردش با اقوام و ادیان مختلف در شاهنشاهی‌اش است."

در عین حال مورخان یادآوری می‌کنند کوروش در زمانه‌ای حکومت می‌کرد که رقیب در خور توجهی نداشت تا سد مسیر کشورگشایی او شود یا برای حکم‌رانی‌اش نگرانی عمده‌ای ایجاد کند.

املی کورت، استاد تاریخ باستان خاورمیانه در دانشگاه یو سی ال لندن، معتقد است: "چیزی که او را از همه پیشینیان و آیندگانش و حتی امپراتوری روم متفاوت می‌کند، این است که او هیچ رقیبی نداشت."